دقایقی با اشعار ناب
جرعه ای از دریای بی نهایت شعر پارسیدقایقی با اشعار ناب
جرعه ای از دریای بی نهایت شعر پارسی
پریشان روزگاری
مــن هــم از آن زلـف دارم یـادگـاری بـیـقـراری
روزگــاری دســت در زلــف پـریـشـان تـوام بـود
حــالــیــا پــامــالــم از دســت پــریـشـان روزگـاری
چــشــم پــرویــن فــلـک از آفـتـابـی خـیـره گـردد
مـاه مـن در چـشم من بین شیوه شب زنده داری
خود چو آهو گشتم از مردم فراری تاکنم رام
آهــوی چــشــم تــو ای آهــوی از مــردم فـراری
گــر نــمــی آئــی بــمــیـرم زانـکـه مـرگ بـی امـان را
بـر سـر بـالـیـن مـن جـنـگ است با چشم انتظاری
خـونـبـهـائـی کز تو خواهم گر به خاک من گذشتی
طـره مـشـکـیـن پـریـشـان کـن به رسم سوگواری
شــهــریــاری غــزل شــایــسـتـه مـن بـاشـد و بـس
غـیـر مـن کـس را در ایـن کشور نشاید شهریاری
شهریار
سفر رودخانه
پــشــتِ پــگـاهِ پـنـجـره مـحـصـور خـانـه ای
خــاتــون قــصــه هــای بــلــنــد شـبـانـه ای
بـــی آفـــتــاب مــی گــذرد روزهــای ســرد
خـالـیـسـت از تـو کوچه پری زاد خانه ای
بـر شـاخه ای که سر کشد از لابلای برف
تــنــهــا تــریــن پــرنــده ی بـی آب و دانـه ای
مغشوش از خیال تو خواب دریچه هاست
گــنـجـشـکِ بـامـداد کـدامـیـن کـرانـه ای؟
روئـیـده بـر لـبـان تـو وحـشی ترین تمشک
از روزگــار گــمــشــده در مـن نـشـانـه ای
روحِ تـو آن پـرنـده کـه مـحفوظ مانده است
از دســتــبــردِ کــودکــیِ مــن بـه لـانـه ای
آنــســوی دره هــای ســکــوتِ صــدای آب
در بــرفــپــوش بــدبــده,تــیــهــو تـرانـه ای
تـــکـــرار از تـــو مــی شــود آواز آبــی ام
بــر آبــگــیــر خــاطــره هــا ســنـگـدانـه ای
وقـتـی سـتـاره بـر سـر پـل تـاب مـی خـورد
تــشــویــش مــاه در ســفــر رودخــانــه ای
تـــصـــویــری ســرشــک روان مــنــی,اگــر
تـــا نـــا کـــجــای دربــدری هــا روانــه ای
از دودمـان شـعـلـه ام اما چه بی تو سرد
در آتـــشــم نــشــانــده هــوای زبــانــه ای
هـر غـنـچـه ای به دیده ی من زخم تازه ای
هــر شـاخـه ای بـه شـانـه ی مـن تـازیـانـه ای
ای شـعـر ،ای گـلـولـه کـه در قـلـب شـیـونی
ایـن خـوشتر از تو بر دلِ سنگش کمانه ای
شیون فومنی
حسرت
از مــن رمــیــده ای و مــنِ ســاده دل هــنــوز
بــی مــهــری و جــفــای تــو بــاور نــمــی کــنــم
دل را چـنـان به مهر تو بستم که بعد از این
دیـــگـــر هـــوای دلــبــرِ دیــگــر نــمــی کــنــم
رفـــتــیّ و بــا تــو رفــت مــرا شــادی و امــیــد
دیــگــر چــگــونــه عــشــقِ تـو را آرزو کـنـم
دیــگــر چــگــونــه مـسـتـیِ یـک بـوسـه ی تـو را
درایـن سـکـوت تـلـخ و سـیـه جـسـتـجو کنم
یـاد آر آن زن ، آن زن دیـوانـه را کـه خـفـت
یـک شـب بـه روی سینه ی تو مست عشق و ناز
لــرزیــد بــر لــبــان عــطــش کـرده اش هـوس
خـــنـــدیـــد در نــگــاه گــریــزنــده اش نــیــاز
لــبــهــای تــشـنـه اش بـه لـبـت داغ بـوسـه زد
افــســانــه هــای شــوق تــو را گــفــت بـا نـگـاه
پـیـچـیـد هـمـچـو شـاخـه ی پـیـچـک بـه پـیـکرت
آن بــــازوان ســـوخـــتـــه در بـــاغ زرد مـــاه
هـر قـصـه ای که ز عشق خواندی به گوش او
در دل ســپــرد و هـیـچ ز خـاطـر نـبـرده اسـت
دردا دگر چه مانده از آن شب ، شب شگفت
آن شـاخـه خشک گشته و آن باغ مرده است
بـــا آنــکــه رفــتــه ای و مــرا بــرده ای ز یــاد
مـی خـواهـمت هنوز و به جان دوست دارمت
ای مــرد ، ای فــریــب مــجــســم بــیـا کـه بـاز
بــر ســیــنــه ی پــر آتــش خــود مــی فــشـارمـت
فروغ فرخزاد
یک شعر عاشقانه
قسمت هایی از یک چارپاره که سروده ی خودم هست رو تقدیم می کنم به روی ماه همتون.
عاشق که می شوی دلت از دست می رود
از خواب و زخم و خاطره لبریز می شوی
همچون چنار های غم انگیز کوچه ها
همسایه ی قدیمی پاییز می شوی
آه ای دل ای دل زخمی صبور باش
اندوه عاشقی که به پایان نمی رسد
سرگرم زخم های خودت باش و دم نزن
این زخم های کهنه به درمان نمی رسد
هر شب به یاد روی تو در خواب های خویش
با گام های خسته سفر می کنم به ماه
زنجیر بی نهایت زلفت مسیر من
جادوی چشمهای سیاهت چراغ راه
جوانی
گویی جرقه بود که بی اعتبار بود
گویی جوانی ام
یک پاره ابر کوچک ناپایدار بود
تا آمدم که بانگ برآرم:
"ببار"
رفت.
یا یک شهاب بود
تا آمدم نظاره کنم،از مدار رفت.
بگریختی
از من چرا جوانیم،آخر چرا چرا؟
در جستجوی تو
مویم سفید شد.