رباعی زیبا

آن دوست که عهد دوستداری بشکست
می رفت و منش گرفته دامان در دست

می گفت که بعد از این به خوابم بینی
پنداشت که بعد از او مرا خوابی هست

عشق آمد

عشق آمد و رسم عقل برداشت
شوق آمد و بیخ صبر برکند
این جور که می بریم تا کی
وین صبر که می کنیم تا چند؟