دلنواز

وه که دامن می‌کشد آن سرو ناز از من هنوز     

    ریـخـت خـونـم را و دارد احـتـراز از من هنوز

نـاز بـر مـن کـن کـه نازت می‌کشم تا زنده‌ام    

     نـیـم جـانـی هـسـت و مـی‌آیـد نیاز ازمن هنوز

آنـچـنـان جـانـبـازیـی کـردم بـه راه او که خلق   

      سـالـهـا بـگـذشـت و مـی‌گـویند باز از من هنوز

سـوخـتـم صـد بـار پـیـش او سـراپا همچو شمع

          پـرسـد اکـنون باعث سوز و گداز از من هنوز

همچو وحشی گه به تیغم می‌نوازد گه به تیر  

       مـرحـمـت نـگـرفـتـه بـاز آن دلنواز از من هنوز

وحشی بافقی